Wyobraź sobie skałę na morzu Północnym około 15 kilometrów od Arbroath.
Skała ta jest pod powierzchnią morza (do 4,5 metra) przez 20 godzin na dobę .
Każdej zimy co najmniej sześc statków rozbija się o tą skałę
– uratowani rozbitkowie – Brak …
Jest rok 1799 …
W 1799 roku Robert Stevenson zaproponował zbudowanie latarni morskiej na Bell Rock. Nigdy jeszcze nie zbudowano latarni na skale morskiej, nikt nie miał w tym doświadczenia i niewielu ludzi wierzyło że jest to w ogóle możliwe… Wielki koszt i wręcz niewyobrażalne trudności z jakimi musiałby się zmierzyć budowniczy spowodowały iż propozycja Stevensona została odrzucona.
Jednak nie na długo …
Styczeń 1804 roku – HMS York – 53 metry długi, 64 działa na pokładzie, 491 osób załogi – w trakcie rejsu patrolowego wpada na Rock Bell – nikt z pośród 491 osób załogi nie przeżył tego wypadku. A okręt Jej Królewskiej Mości „York” po zaledwie 8 latach służby nigdy więcej nie zawitał do żadnego z portów królestwa …..
Po tej tragedii powrócono do propozycji Stevensona ….
Pracę rozpoczęto w 1807 roku.
Pierwszym etapem było wybudowanie na skale schronienia dla tych którzy mieli budować latarnie. Pamiętajmy że każdego dnia skała była widoczna w pełni tylko przez dwie godziny. czasem woda sięgała ponad 4,5 metra ponad poziom skał, nie wspominając o sztormowej pogodzie – a w końcu mówimy tutaj o Morzu Północnym…
Schronienie to było czymś w rodzaju wielkiej beczki, stojącej na metalowej konstrukcji nogach, zakotwiczonych w skale. Czasem robotnicy byli zmuszeni do siedzenia w tym „domku na metalowych nóżkach” i całe tygodnie, gdyż morze nie pozwalało ani na pracę ani na przepłynięcie na suchy ląd.
Ten etap był chyba najtrudniejszą częścią całej pracy ….
Następnie zaczęto układać specjalnie wycięte kamienne bloki, które wcześniej były dokładnie obrabiane na lądzie. Była to wręcz perfekcyjna robota, każdy kamień był wygładzany i dopasowywany do kolejnych bloków. Tak to warstwa, po warstwie wznoszono budowlę.
Tak wygląda ukończona w sierpniu 1808 roku pierwsza warstwa 123 bloków skalnych.
W maju 1810 roku ukończono 27 warstwę bloków i to na tej wysokości znajduję się próg drzwi wejściowych do latarni… Dzięki temu iż od tej chwili latarnia była już cały czas ponad poziomem morza, praca znacznie nabrała tempa i do końca sierpnia praktycznie zakończono prace kamieniarskie.
Światło zajaśniało w lutym 1811 roku i od tamtej pory świeci prawie nieprzerwanie po dzień dzisiejszy…
Wyjątkiem był okres I i II wojny światowej.
W czasie wojny latarnia była używana sporadycznie jedynie gdy w pobliżu znajdowały się okręty Jej Królewskiej Mości.
W 1915 roku jednak, gdy kapitan HMS Agryl poprosił o włączenie świateł na Bella Rock okazało się że przekazanie tego rozkazu do latarni było niewykonalne – po prostu latarnia na Bell Rock nie posiadała radia i wszystkie rozkazy trzeba było wysyłać łodzią ….
Niestety skończyło się zatonięciem krążownika – na szczęście cała załoga zdołała się uratować.
zdjęcie za: www.arbroathseasafari.co.uk
W trakcie II wojny latarnia była kilkukrotnie ostrzeliwana z samolotów i dwukrotnie bombardowana, uszkodzenia były jednak niewielkie i latarnia przetrwała zawieruchę wojenna praktycznie bez uszczerbku.
Latarnia „zamilkła” również w grudniu 1955 roku gdy helikopter straży nadbrzeżnej, który przewoził dostawę dla załogi latarni, rozbił się na skałach zahaczywszy uprzednio o latarnie. Załoga helikoptera zginęła a sama latarnia przez tydzień była niema ….
W 1988 roku zautomatyzowano urządzenia latarni i po raz pierwszy od przeszło 175 lat została ona opuszczona przez załogę ….
Do dziś, 200 lat od zbudowania, latarnia morska na Bell Rock ratuje życie setkom i tysiącom ludzi. Konstrukcja jest na tyle dobra że do tej pory nie potrzeba było przeprowadzić żadnego remontu konstrukcji wieży ….
Latarnia posiada oczywiście również swój tartan – na 200 urodziny latarni Steven Sim zaprojektował specjalny wzór:
wysokośś – 35 metrów
widoczna z 55 kilometrów
zbudowana z granitu
więcej przeczytasz na stronach
i świetne zdjęcia na tej stronie bellrock.org.uk